Un segon. Menys del que hem trigat a llegir la paraula … En aquest temps mor una vida, neix una altra … ja res tornarà a ser com abans … Potser no t’agradi, potser desitjaràs canviar, potser … però així és la vida … Un segon tard, un segon abans, una acció, una omissió … sigui el que sigui … la barrera és molt fina i el temps molt breu … i la vida … et preguntes què és la vida? Què és la meva vida? I t’adones que és més fràgil del que pensaves, però cal caminar amb fermesa. Caminar sobre un fil que no saps si es trencarà al següent segon com si fos el firmament més estable.
Un segon. Ja han passat molts segons des que vaig començar a escriure. Sembla que res hagi canviat, quan tot ha canviat. Algú ha mort, algú ha nascut. Un somriure, un plor, un t’estimo, un adéu. La vida es condensa. La mort la rebrega.
Estem a l’hospital, on es confon el plor d’un nen que acaba de néixer amb el de la dona que plora el fill que acaba de perdre.
Al mateix hospital on hem donat l’alta a un nen que va ingressar amb una deshidratació severa, molt severa, ja completament recuperada, i enterrat a un jove que no vam poder rehidratar a temps.
Posar els èxits junts als fracassos. Perquè quan l’èxit ens vulgui enaltir, donem una vista al fracàs i recuperem la humilitat. I quan enfonsats estiguem pel fracàs, en mirar l’èxit trobem les forces per seguir caminant.
——————————-
Un segundo
Un segundo. Menos de lo que hemos tardado en leer la palabra… En este tiempo muere una vida, nace otra… ya nada volverá a ser como antes… Quizá no te guste, quizá desearás cambiarlo, quizá… pero así es la vida… Un segundo tarde, un segundo antes, una acción, una omisión… sea lo que sea… la barrera es muy fina y el tiempo muy breve… y la vida… te preguntas ¿qué es la vida? ¿qué es mi vida? Y te das cuenta de que es más frágil de lo que pensabas, sin embargo hay que caminar con firmeza. Caminar sobre un hilillo que no sabes si se romperá al siguiente segundo como si fuese el firmamento más estable.
Un segundo. Ya han pasado muchos segundos desde que empecé a escribir. Parece que nada haya cambiado, cuando todo ha cambiado. Alguien ha muerto, alguien ha nacido. Una sonrisa, un llanto, un te quiero, un adiós. La vida se condensa. La muerte la estruja.
Estamos en el hospital, donde se confunde el llanto de un niño que acaba de nacer con el de la mujer que llora al hijo que acaba de perder.
En el mismo hospital donde hemos dado el alta a un niño que ingresó con una deshidratación severa, muy severa, ya completamente recuperada; y enterrado a un joven que no pudimos rehidratar a tiempo.
Poner los éxitos juntos a los fracasos. Para que cuando el éxito nos quiera enaltecer, echemos una vista al fracaso y recuperemos la humildad. Y cuando hundidos estemos por el fracaso, al echar la vista al éxito encontremos las fuerzas para seguir caminando.
Hermoso y profundo… ¡La coexistencia inevitable de los contrastes y los opuestos! Un abrazo, Iñaki…
un segundo. .. que cambia una vida
¡Es verdad! Basta un segundo para cambiar una vida… 🙂
¡Es verdad! Basta un segundo para cambiar una vida… 🙂